जीवनसाथी
एकदा एक मित्र आमच्या
घरी आला होता. चहा,नाश्त्यासोबत
गप्पाही चांगल्या रंगल्या होत्या.
बोलता बोलता मी मधेच
उठून उभा राहिलो.
“मी प्लेट्स धुवून लगेच परत येतो.”
मी असं म्हणताच तो
माझ्याकडे अशा काही विचित्र नजरेने पाहत होता जणू मी त्याला सांगितलंय की
‘मी रॉकेट बनवायला चाललोय.’
मग तो काहीसा गोंधळून
कौतुकाच्या स्वरात बोलला.
“मला आनंद वाटला की तू तुझ्या बायकोला कामात मदत करतोस.मी नाही
करत मदत. कारण माझ्या बायकोला त्याचं काही कौतुकच नसतं. आता हेच बघ ना ,मागच्या आठवड्यात
मी किती मेहनतीने फरशी धुतली....
तर तिने साधं छान ही
म्हटलं नाही....”
मी किचनमधून परत आलो.
“मी बायकोला ‘मदत’ करत नाही.खरं तर तिला मदतीची गरजच नसते. तिला हवा असतो ‘पार्टनर’.आणि घरात ,समाजात मी तिचा पार्टनर आहे.
पण मी काही घरतल्या कामात तिची मदत करत नाही.
घर स्वच्छ करण्यात
मी तिला ‘मदत’ करत नाही ,
कारण मीही याच घरात
राहतो आणि त्याची स्वच्छता माझीही गरज आहे.
स्वैपाकात मी तिला
‘मदत’ करत नाही,
कारण जेवण ही माझीही
गरज आहे आणि म्हणून स्वैपाक करणं माझंही काम आहे.
जेवणानंतर मी ताटं
धुतो ,
कारण ती ताटं मीही
वापरत असतो.
मी मुलांना सांभाळण्यात
तिला मदत करत नाही.
कारण ती माझीही मुलं
आहेत आणि मुख्य म्हणजे एक बाप म्हणून ते माझंही
काम आहे.
कपडे धुणे, वाळवणे,
घड्या घालून ठेवणे या कामात मी तिला मदत करत नाही.
कारण ते कपडे माझे
अन माझ्या मुलांचे असतात.
मी घरात तिला ‘मदत’ करत नाही,
कारण मीही या घराचा
एक हिस्सा आहे.
अन् मुद्दा राहिला
तो तिने तुझं कौतुक करण्याचा तर आठवून बघ, तिने जेव्हा घर स्वच्छ केलं,कपडे धुतले,
स्वैपाक केला, मुलांना संभाळलं तेव्हा तू तिला साधं ‘थँक्यू’ तर बोललास का ?
बोलायला हवं.
अगदी कोणत्याही मर्यादांचा
बाऊ न करता बोलायला हवं.
मी बोलतो.
पण थोडं वेगळ्या स्टाईलने.
जसं, “थँक्यू डार्लिंग....!!
तुझी खरंच कमाल आहे!!”
तुला हे मूर्खपणाचे
वाटेल कदाचित.
जणू एखादी नवलाची गोष्ट
मी तुला सांगतोय,
असे तुझे डोळे मोठ्ठे
मोठ्ठे झालेत.
पण खरं तर असं काहीही नाही,
आयुष्यात एकदाच फारशी
पुसून तू एका मोठ्या कौतुकाची अपेक्षा करत होतास. पण, खरं सांग तिच्यासाठी तू असा कधी
विचार केला आहेस का?
तुझ्यासाठी म्हणून
सांगतो,
या कामांसाठी फार मेहनत
अन संयम लागतो.
जो आपल्यात नसतो.
आपल्याकडे कष्टाच्या
कामांना मर्दानी काम म्हणतात. पण आपली आई,बायको जे काम करत असतात ते मर्दानी कामाहून
मुळीच कमी नसते.
कदाचित आपल्याला हेच
शिकवलं जातं की हे काम तितकं मेहनतीचं नसतं.
साधं बोटही फिरवावं
लागत नाही.
खरं तर हे काम केल्यावर
समजतं.
जर तू तिच्याकडून कौतुकाची
अपेक्षा करत असशील तर तिच्याही कामाचं कौतुक कर. अगदी मनापासून.
तिला हात दे, तिच्या
‘पार्टनर’सारखा.
एखाद्या पाहुण्यासारखा
नको जो फक्त जेवण्यासाठी, झोपण्यासाठी, अंघोळीसाठी किंवा केवळ इतर गरजा पूर्ण करण्यासाठी
घरात येतो.
आपल्याला हे बदल आपल्या
घरापासून सुरु करावे लागतील. आपण आपल्या मुलींना अन मुलांना ‘मैत्रीचं खरं मर्म’ शिकवायला हवं. तेव्हा ते एकमेकांचं
कौतुक करतील अन त्याहून अधिक एकमेकांच्या कामाचा आदर करतील.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा