माणसाने वय वाढल्यावर जेष्ठ व्हावे. म्हातारे नाही.....!
--------------------------------
एक मनोगत
••••••••••••••••
आई किंवा वडील किंवा
दोघंही - अत्यंत हट्टी आणि Troublesome ठरणं...त्यांचं सुनेला आणि मुलालाही जीव नकोसा
करणं ह्याचा परिणाम म्हणून त्यांची रवानगी वृद्धाश्रमात होणं - अशीही काही घरं आहेत.
कित्येक घरात, आई सुनेला
स्वयंपाकघराचा संपूर्ण ताबा द्यायला नाखूष असते. सून त्या योग्यतेची असूनही.
तर बापसुद्धा
"तुला काय कळतंय"असं मुलाला म्हणत, आपल्याच काळात वावरत असतो. त्या घरातल्या
मुलांनी काय करावं ? मुलगा व सून (सालस असूनही), उत्तम प्रकारे नोकरी करत असतात व उदंड
पैसे घरात आणत असतात, तरी त्यांना 'आपल्या काळी असं नव्हतं' म्हणून आपल्याच तालावर
नाचवायचं, हे कितपत बरोबर आहे.....?
नीट आजुबाजूला पाहिलं
तर अशी घरं खूप दिसतील.
अर्थात प्रत्येक घरात
जाऊन, प्रत्येकाशी बोलून, त्यांचे खरे प्रॉब्लेम्स समजतीलच असं नाही, पण अंदाजाने ३०%
आईवडील त्यांच्या अहंकारी वागण्यामुळे खरोखरच वृद्धाश्रमात ठेवण्याच्या योग्यतेचे असतात,
हे नाकारून चालणार नाही. बरेचदा केवळ 'लोक काय म्हणतील' या विचारांनी ती मुलं आपापल्या
आई/वडिलांना कसे तरी, मन मारून, सहन करत सांभाळत असतात. तेव्हा नाण्याला दुसरी बाजूही
समजून घ्यायला हवी. दरवेळी मुलानांच दोष देऊन मातृपितृ प्रेमाचे कढ समाजाने काढणे कितपत
योग्य आहे...?
जवळजवळ प्रत्येक माणसात
एक अवगुण लपलेला असतो . तो म्हणजे, सुपिरियॉरिटी कॉम्प्लेक्स. हा अवगुण तेव्हाच ठरतो,
जेव्हा ती व्यक्ती, दुस-या कोणालाही, आपली जागा घेऊ देत नाही तेव्हा. मग ते घर असो,
ऑफीस असो, दोन माणसातलं नातं असो किंवा दुसरी व्यक्ती आपली अपत्य असोत. सख्खी आई सुद्धा,
मुलीशी जमवून घेत नाही. बाप सुद्धा, मुलगा जर जास्त हुशार निघाला तर मुलाचा दुस्वास
करतो. आणि हे उघड उघड नसतं, ते केवळ त्याच व्यक्तीलाच समजतं. म्हणून ते दु:ख दुस-यालाही
सांगता येत नाही... सांगून समजत नाही. पण ज्याचं जळतं त्यालाच ते कळतं.
यावर उपाय म्हणजे दोन्ही
पिढयांनी अहंगंडाच्या आहारी न जाता दोन दोन पावलं मागे येण्याचा समजूतदारपणा दाखवला
तर प्रश्न सुटण्यास मदत होईल.
वय वाढणे हा निसर्गक्रम
आहे म्हणून आपण स्वत:ला ‘आता आपण म्हातारे झालो’ असे म्हणू नका. ज्येष्ठत्व व म्हातारपण
यांतील फरक समजून घ्या.
* म्हातारपण इतरांचा
आधार शोधीत असते, तर ज्येष्ठत्व दुसऱ्याला आधार देते.
* म्हातारपण लपवावेसे
वाटते, तर ज्येष्ठत्व दाखवावेसे वाटते.
* म्हातारपण अहंकारी
आणि हेकेखोर असते, तर ज्येष्ठत्व अनुभवसंपन्न, विनम्र व संयमी असते. विचारले तरच ज्येष्ठ
व्यक्ती सल्ला देते वा सुचविते.
* म्हातारपण जीवनाच्या
संध्याछायेत मरणाची वाट पाहत दिवस काढते, तर ज्येष्ठत्व संध्याछायेत उष:कालाची वाट
पाहत बालांच्या क्रीडा, तरुणांचे दीपवणारे कर्तृत्व कौतुकाने पाहत आनंदाने, समाधानाने
जीवन जगते.
* म्हातारपण तरुणांच्या
जीवनात लुडबुड करते, तर जेष्ठत्व तरुणांना त्यांच्या मताप्रमाणे जगण्याचा अवकाश देते.
* म्हातारपण 'आमच्या
वेळी असे होते...' अशी किरकिर लावते, तर जेष्ठत्व बदलत्या काळाशी जुळवून घेते.
* म्हातारपण आपली मते
तारुणाईवर लादू पहाते, तर जेष्ठत्व तरुणाईची मते जाणून घेते.
* म्हणूनच ज्येष्ठांनो,
मानाने, आनंदाने, समाधानाने जगा. तुमचा अनुभव व ज्ञान सामाजिक बांधिलकी म्हणून कुटुंबाला आणि समाजाला द्या.म्हातारे होऊ नका तर जेष्ठ व्हा.
* चेहऱ्यावर सुरकुत्या
पडल्या तरी कपाळावर (नापसंतीच्या आठय़ा) स्पीड ब्रेकर्स पडू देऊ नका. आपली दु:खे उगाळीत
बसू नका. मितभाषी व्हा. जीवन आनंदी व सुंदर आहे. जगाबरोबर जगण्याचा प्रयत्न करीत राहा.
मित्रांनो, प्रत्येक
घरातील जेष्ठांनी असे राहायचा प्रयत्न केला तर संध्याछायांना न भिता त्यांना आणि त्यांच्या
मुलाबाळांनाही समृद्ध जीवन जगता येईल, आणि त्यांच्या जीवनात आनंदाचा झरा वाहू लागेल,
हे निश्चित....!
व्हाटस्ॲप वरून.
